TABOE: Deel 1 – Geestelijke Gezondheid

Er zijn een heleboel onderwerpen die niet of amper besproken worden. Men noemt dat een taboe. Een taboe is iets dat niet mag of waar niet over gesproken mag worden. De onderwerpen kunnen verschillen per groep mensen/land/religie. Het verschil zie ik vooral in culturele achtergrond. Autochtone Hollanders zijn over het algemeen ‘een open boek’. Zij bespreken echtelijke onenigheid,  hun seksleven en psychische gesteldheid met vrienden, collega en familie.

Bij allochtone Nederlanders berust er op veel onderwerpen een taboe. Mijn ervaring is dat mijn ouders bijvoorbeeld nauwelijks over seks spraken met ons. Als er wel wat besproken werd, was het in de vorm van raadsels dus moest ik toch nog zelf uitvogelen wat er precies bedoeld werd.

Een ander onderwerp die eigenlijk niet besproken werd was je geestelijke gesteldheid. Hoe voelde jij je en wat ging er in je om. Als je viel en huilde hoorde we ‘sta op. Je hoeft niet te huilen’. Dit was waarschijnlijk met de gedachte je moet sterk zijn en sterk zijn betekend niet huilen. Van huis uit heb ik niet geleerd mijn emoties te uiten. Toen ik als begin twintigjarige tijdens mijn studie veel moest reflecteren op mijn gedachten, gevoelens en handelen, merkte ik dat ik het heel lastig vond. Het lastige vond ik om eerlijk te moeten vertellen aan andere wat een bepaalde situatie met mij deed. Ik dacht dat dat het moeilijkst was totdat ik eerlijk tegen mezelf moest zijn.

Sinds het moment dat het slecht ging met mijn gezondheid en ik werd opgenomen in het ziekenhuis, heb ik een muur opgebouwd. Een muur zodat ik niks hoef te voelen. Een muur zodat ik niet terug hoef te denken aan die pijnlijke periode. Een muur zodat ik niet meer elke avond in bed hoef te huilen. Er zijn weinig mensen die weten hoe ik mij echt voel en wat ik denk de afgelopen jaren. Ik lach maar het is een façade omdat ik diep van binnen ongelukkig ben. En dan vraag ik me soms af hoezo? Wat is er mis met me? Ik heb familie die van me houdt, een dak boven m’n hoofd, elke dag te eten en drinken. Meer heb ik toch niet nodig!? Maar ik voel me gewoon niet goed. Ben down zonder reden terwijl ik in de bloei van mijn leven zou moeten zijn. Het is nu op een punt gekomen dat ik niet zo door kan gaan. Ik heb via de huisarts een afspraak gemaakt bij de praktijkondersteuner Geestelijke Gezondheidzorg (GGZ). Ik kan en wil het niet alleen doen. Familie en vrienden kunnen tot een zekere hoogte helpen maar dit zit dieper dan een ‘het komt wel goed’ of ‘ik ben er als je wil praten’. Het is goed en lief bedoeld alleen is dat niet de hulp die ik nodig heb.

Eerst zat ik in ontkenningsfase en schaamde ik me. Er was namelijk niemand in mijn directe omgeving  die naar een therapeut of psycholoog ging. Vaak dacht ik, ik stel me aan, ik ben niet gek dus heb geen therapeut nodig of ik los het zelf wel op.Nu heb ik zo iets van F*ck that. I gotta do what’s best for me!

Het duurde jaren voordat ik deze stap durfde te zetten. En als jij ook in een soort gelijke situatie zit praat erover. Weet dat je niet alleen bent.  Hulp is dichterbij dan je denkt. Voel je je niet jezelf of gewoon niet goed,  praat met iemand. Ga naar je huisarts, praat met familie, vrienden of met mij. Probeer actie te ondernemen want met niks doen bereik je ook niks.

Until the next one..

💋💋💋