Niet alleen als klein meisje droomde ik van het gezinsleven. Ook in mijn volwassen jaren kon ik uren fantaseren over hoe het zou zijn om mijn eigen gezin te hebben. Het was vanzelfsprekend dat ik ‘later’ een man zou ontmoeten, verliefd zou worden, en kinderen zou krijgen. De vraag die ik mezelf de afgelopen maanden stel is wil ik wel echt moeder worden?
Ingeving
Oké, fast forward naar eind 2019. Ik had een ingeving en voelde daar zoveel rust bij dat het mijzelf verbaasde. Geen kinderen krijgen voelde niet meer als een groot gemis of verdriet maar als een opluchting. Kort daarvoor had ik erg veel myasthenie klachten. Ik lag huilend in bed omdat ik me zo beroerd voelde en wist dat ik er niks aan kon doen. Dit was een van mijn slechtste dagen in tijden. Ik was zo blij dat ik geen verantwoordelijkheden had. Niks of niemand die mij op dat moment nodig had want ik zou niks voor hem/ haar kunnen betekenen.
De tranen werden door die gedachte meer omdat ik dacht aan mijn nichtjes en neefjes. Hoeveel we van elkaar houden en dat ik niet zou willen dat zij mij in deze staat zouden zien. Toen bedacht ik me dat ik dit niemand aan wil doen. Geen partner en geen kind. Een volwassene zou mij dan nog beter kunnen begrijpen omdat ik precies kan uitleggen wat ik voel en ervaar. Maar hoe zou ik mijn kind moeten uitleggen dat ik hem/ haar niet kan optillen of verschonen omdat ik zwakte in mijn armen heb?
De realiteit
Ik hoor veel mensen al zeggen: ” Ja maar Jan, je bent toch niet alleen? Je partner en familie kunnen je toch helpen met een kleine?”. Dat zullen ze vast ook doen en begrijp die gedachten. Toch denk ik dan aan het echte leven. De realiteit. Dat is dat iedereen druk is. Mensen werken, hebben partners en het eigen gezinsleven gaat ook gewoon door of ik een goeie dag heb of niet.
Het zou naïef van mij zijn om te denken dat ik nooit alleen ga zijn met mijn kind. Ik laat mij niet ompraten omdat anderen vinden dat ik moeder moet worden. Wie gaat voor dat kind zorgen wanneer ik het niet kan? Het gaat dan niet om een paar uur of een dag. Er zitten episodes tussen van weken en zelfs maanden.. Voor mij is dat op dit moment een te groot risico waarbij ik me absoluut niet op me gemak voel om te nemen. Als dat risico wel neem, is het alleen om egoïstische redenen zonder dat ik een kind goede zorg kan bieden.
100% aan mezelf denken
Tuurlijk weet ik dat er genoeg chronisch zieke zijn die een gezin hebben. Ik vind het knap. Wie weet denk ik er over een tijd anders over als ik de vraag: “wil ik wel moeder worden” aan mezelf stel. Het klinkt nog steeds raar omdat alles in mijn leven draaide om het voorbereiden op moederschap. Nu dat geen prioriteit meer heeft, is er ruimte voor andere dingen. Ik kan nu 100% aan mezelf denken en werken.
Until the next one..
Ik denk dat je aan het eind van je blog je antwoord al hebt. Je hebt nu 100% tijd voor jezelf. Van daar uit zul je genoeg vertrouwen hebben om te doen wat je wilde, met in acht neming van de beperking, handicaps, en je beangtige symptonen. Of je zult genoeg vrede hebben met je keuze die je hebt gekozen. Of gaat kiezen♥️ no hate.
But serious shit damn!
Mooi Dees! Ja klopt ook. Ik vertrouw het proces. Niks forceren want dat heeft toch geen zin.. xx