Als autochtone Nederlander weet jij dat wij allochtonen anders zijn. Wij of onze ouders zijn in een ander land geboren. Vaak spreken wij een andere taal, beoefenen wij een andere godsdienst en is onze keuken veelzijdig en kruidig. Wat als ik je zeg dat er in onze gemeenschappen vaak een innerlijke tweestrijd heerst. Ben ik nou een Surinaamse Nederlander of een Nederlandse Surinamer? In Nederland zijn wij de buitenlanders. In het buitenland de Nederlanders.
Soms voel ik me net een dubbelbloedje..
Jaren geleden zei een oude schoolgenoot mij iets dat mij altijd is bijgebleven. Het zijn niet de exacte woorden maar iets in de zin van: ‘ik wordt nergens geaccepteerd’. Zijn moeder is een blanke Nederlandse dame en zijn vader komt uit een van de West-Afrikaanse landen. Bij de blanke Nederlanders is hij niet Nederlands genoeg. Ik vul dit in maar dat komt waarschijnlijk door zijn donkere huidskleur en kroeshaar. Bij de Afrikaanse gemeenschap is hij te ‘wit’. Ook hier vul ik weer in dat dit zo gezien werd omdat hij misschien weinig van de cultuur af wist.
Tweestrijd
Op het moment dat hij deze uitspraak deed, dacht ik niet dat ik zelf ooit in deze tweestrijd zou komen. Ik was een jaar of vijftien en voelde me gewoon Surinamer. Mijn huidskleur, de taal die ik sprak, de cultuur die ik beoefende. Alles wees er voor mij op dat ik een echte Surinamer was ondanks dat ik in Nederland was geboren.
Dat veranderde een paar jaar later. Op mijn negentiende ging ik na heel wat jaren weer op vakantie naar Suriname. Ik was super enthousiast. Ik zou mijn familie weer zien, de warmte voelen en de gezelligheid van mijn mensen ervaren. Toch merkte ik dat er iets ander was. Ik was anders. De Surinamers uit Suriname zeiden dat ze al aan mijn manier van lopen konden zien dat ik niet van Suriname kwam. Dan ben ik nog niet begonnen over mijn ‘accent’. Ben zo vaak uitgelachen en begreep niet goed waarom. Ineens voelde ik me niet meer zo Surinaams maar een Nederlander.
Help mij door te corrigeren
Het duurde even voordat ik de irritatie van uitgelachen worden kon loslaten. Ik realiseerde mij dat dit waarschijnlijk was waardoor sommige buitenlanders zwijgen. Zij leren de taal van het land waarin zij wonen niet uit angst uitgelachen te worden. Ook ik bouwde een muur op en had het liefs geen gesprekken met anderen. Dit gold niet alleen voor in het Nederlands spreken maar ook in het Saramaccaans.
Sinds een paar jaar heb ik alles los kunnen laten. Nu denk ik: ‘kan je mij verstaan? Ok, dan kunnen wij communiceren.’ Het maakt mij niet uit hoe jij vindt dat ik klinkt als jij mij niet helpt beter te worden. In plaats van mij uit te lachen kan je mij ook corrigeren. Als jij besluit dat niet te doen zegt dat mij genoeg over jou karakter.
Ook probeer ik mezelf altijd uit te dagen. Zo heb ik ongeveer een jaar geleden besloten Saramaccaanse les te geven aan mijn jonge nichtjes en neefjes. Hoe ironisch.. iemand die de taal niet perfect beheerst maar er wel les in geeft.. Of ik een Surinaamse Nederlander ben of een Nederlandse Surinamer? Ik voel me beide. Het is wel afhankelijk van de mensen om me heen welke ik laat zien.
Until the next one..