Voordat ik lichamelijke beperkingen had was ik een bezig bijtje.
Altijd al een vroege vogel geweest. Zo erg dat ik een aantal keer heb gebeden om langer te kunnen slapen.
Ik ging maandag tot zaterdag vroeg de deur uit om naar school te gaan,te gaan werken of vrijwilligerswerk te doen.
S’avonds kwam ik thuis en dan was t op vrij-, zater- en zondag tijd om me klaar te maken om uit te gaan.
Het is heel raar om van een druk bestaan naar praktisch niks doen te gaan. Na mijn ziekenhuis opname besteede ik een groot deel van mijn tijd thuis om aan te sterken. Ik heb tijdens deze moeilijke periode toch mijn diploma kunnen halen. Natuurlijk was ik opgelucht en heel trots op mijzelf maar ineens had ik niks meer te doen. Op het moment kon ik geen baan vinden omdat geen van de werkgevers waar ik langs ging het risico durfde te nemen met een chronisch zieke. Begrijpelijk maar ook erg zwaar. Ik wist mij geen raad met dit alles en er gingen allerlei vragen door mij heen. Was ik hiervoor jaren lang aan het studeren? Gaat dan niemand mij een kans geven om ervaring op te doen? Ik verloor mezelf.
De toekomst die ik voor me zag, de toekomst die ik dacht te gaan hebben, zag ik voor mijn ogen verdwijnen.
Ik heb dan wel geluk gehad dat ik vrij positief in het leven sta en veel steun van mijn familie krijg. Hierdoor ben ik gaan kijken naar wat ik wel kan terwijl ik werk zoek. Zo ben ik begonnen aan mijn YouTube account zodat ik iets kan doen voor mijzelf en lekker bezig blijf.
Het leven zit vol verassingen. Vol blijdschap en teleurstellingen. De vraag is hoe jij met alle ups and downs omgaat. Sowieso ben ik een rare want als ik ziekjes ben met wat voor pijn of ongemakken ook, lach ik omdat dat mij eraan herrinert dat ik leef. Zolang ik leef, doe ik mijn best.
Until the next one
💋💋💋