Het was een zware shock toen ik van de 1 op de andere dag niet meer ‘normaal’ kon functioneren. Het dubbelzien en niet duidelijk kunnen spreken maakte mij zo verdrietig dat ik moest huilen. En ik ben geen huiler. Ik ben het typ dat alles opkropt. Wanneer je dit doet ben je dus eigenlijk niet eerlijk. Niet eerlijk voor je eigen emoties en gevoelens en niet eerlijk tegenover anderen.
Al voor al deze spierziekte gedoe was ik dus niet eerlijk tegen anderen wat resulteerde tot boosheid bij mij en onbegrip bij anderen.
Ik werk eraan en toch merk ik dat ik vaak in mijn oude patroon terug val. Veel voorkomende situatie: ik voel me niet goed. Ik KIES ervoor om dat niet tegen de mensen om mij heen te zeggen. De mensen om mij heen valt het op dat ik rustiger en afstandelijker ben als normaal dus zij vragen hoe het gaat. Ik zeg dat het GOED gaat terwijl ik mij niet goed voel. De mensen om me heen gaan er van uit dat het goed gaat omdat IK heb gezegd dat het goed gaat. Er hoeft maar 1 klein ding te gebeuren en ik ontplof. Dan vraag je je af hoezo ontplof je? Nou ik ben boos omdat niemand rekening houdt met het feit dat ik mij niet goed voel. Heeeeeel logisch toch?
Het is altijd makkelijker om een ander/ anderen de schuld te geven van alles wat er mis gaat/ is in jouw leven. Pfff.. het was voor mij heel moeilijk om toe te geven dat ik deze situaties zelf creëerde en de fout bij mij lag. In de beschreven situatie hierboven heb ik zeker 2 kansen gehad om te zeggen dat ik mij niet goed voelde en het op dat moment wat rustiger aan ging doen. De eerste kans was in het begin toen ik de anderen zag. De tweede was toen er mij gevraagd werd hoe het met mij ging. Beide keren was ik niet eerlijk. Wanneer ik moet toegeven dat ik iets moeilijk vind of iets op het moment niet kan terwijl ik wel heb gezegd dat ik het zou doen, schaam ik me. Ik zie het iets niet kunnen of mijn afspraken niet nakomen als een zwakte.Dat is voor mij dan ook de achterliggende gedacht voor waarom ik in eerste instantie niet gewoon zeg hoe ik mij bijvoorbeeld voel. Ik wil dat andere mij kennen en zien als die ‘sterke Jan’. Terwijl er niks sterks is aan niet eerlijk zijn.
Ik heb moeten leren, door het vaak te horen en minder leuke ervaringen te hebben, dat als ik niet zeg wat er aan de hand is, een ander dat niet kan weten. Duidelijke communicatie.
Daarin moet ik leren eerlijk en helder te communiceren. Zeggen wat er nu op dit moment speelt en wat een ander kan verwachten.
Ik vind het best eng omdat ik dan een kwetsbare Jan laat zien terwijl ik mij altijd stoer en groot voordoe.. Dit is natuurlijk niet iets wat binnen 1 dag helemaal goed zit. Er is tijd voor nodig. Ik werk al jaren aan mijn manier van communiceren en ben nog niet op het punt waar ik wil zijn. Oefenen oefenen en nog eens oefenen. Dat is mijn advies aan jou als jij hier ook moeite mee heb. Het begint bij eerlijk durven zijn. Wil of kan jij iets niet (op het moment) zoek dan naar een manier om dit duidelijk te maken. Wat ik nu vaak zeg is: ‘ik merk dat te moe ben om dit werk goed te kunnen doen’.
En wat ik merk is dat echt eerlijk zijn zo veel rust brengt voor mij en de ander. Hij/ zij weet dan ook waar die aan toe is. Ik was bang om anderen teleur te stellen of dat ze boos op mij werden als ik nee zou zeggen. Maar ja, je weet nooit zeker hoe iemand zal reageren dus al die doemscenarios gaan letterlijk nergens over. Denk eerst aan jezelf joh! Mijn motto, die ik van mijn therapeut heb is bij twijfel niet doen. Als ik twijfel of ik ergens wel naartoe moet dan zegt dat eigenlijk al genoeg. Ik weet dat ik mijn afspraken serieus neem en niet zomaar aan afzeggen zou denken. Probeer ook te achter halen of je wel eerlijk bent tegen jezelf. Daar begint het..
Until the next one..
💋💋💋