In een post van vorig jaar had ik het over mijn geestelijke gezondheid. Ik was op een punt beland waarop alles te veel was. Ik was vaak verdrietig en boos en zat niet lekker in mijn vel. Dit bleef een tijd zo omdat ik ‘te stoer’ was om hulp te vragen/ zoeken. Ik was eigenlijk gewoon bang om te zeggen dat achter de façade veel angst en pijn zat verscholen. Praten over mijn gevoelens is niet iets dat ik gemakkelijk doe. Ik luister liever naar muziek die bij mijn mood van het moment pas of schrijf, zoals in mijn blogs, over mijn gedachten en gevoelens.
Nadat ik de stap had gezet en via de huisarts in contact kwam met de praktijkondersteuner, vond ik rust. Ik sprak mijn echte gedachten en gevoelens uit. Zoals ik al zei was dit niet iets dat ik makkelijk deed maar dit was anders. Dit voelde anders. Ik hoefde, voor de verandering, geen rekening te houden met wat mijn woorden voor effect zouden hebben op de ander. Wanneer ik met een familielid praat hou ik bewust rekening met hoe ik wat zeg. Ik ben sowieso al niet iemand van veel woorden maar weet ook dat ik dingen kleiner maak als ze zijn. Al helemaal als ik met naasten praat. Ik wil niet dat zij zich onnodig zorgen gaan maken. Ik weet dat mijn ziekenhuisopnames fysiek en mentaal erg zwaar voor hun was. Zodra ze dan ook maar het idee krijgen dat het niet goed met mij gaat, kan ik de paniek van hun gezicht af lezen.
Dit wil ik voorkomen en ben dan niet 100% eerlijk over hoe ik me voel met als resultaat dat ik zelf klachten ervaar. Nu ben ik dus weer op een punt beland waarvan ik even niet weet wat ik moet doen. Ik ben down en emotioneel terwijl ik vind dat er geen reden voor is. Tot ik 1 van mijn bijsluiters las.
De medicatie die is bedoeld om je van de ene klachten af te helpen, geven vaak nieuwe klachten. Het gaat dan niet altijd om de bekende hoofdpijn, misselijkheid of buikpijn maar ook om gevoelens als somberheid, neerslachtig, stemmingswisselingen etc. Dit is wat ik nu ervaar. Ik gebruik per dag ongeveer 5 verschillende pillen met elk hun eigen bijwerking. Daarnaast heb ik een aantal maanden geleden chemotherapie gehad waarvan de artsen ‘zeggen’ dat ik nu geen bijwerkingen meer moet hebben terwijl ik van ervaringsdeskundige heel wat anders hoor.
Geestelijke klachten vind ik net zo erg als het niet erger is als Myasthenia Gravis (mijn spierziekte). Niemand ziet het aan je en mijn ervaring is dat ik raar wordt aangekeken door artsen omdat ‘het’ niet zo in hun boeken staat beschreven.
Vermoeiend.. wat kan ik nu doen?
Until the next one..
💋💋💋