Ik heb het gevoel dat jullie mij inmiddels aardig kennen. Als je al wat vaker een blog heb gelezen weet je dat ik sinds ik de diagnose Myasthenia Gravis heb gekregen, struggle om mezelf te vinden.
Ik ben niet meer de Janet van 2010 die een vrijwel onbezorgd leven leide als studente. Een jonge dame met dromen en plannen die 2 jaar later bijna niet meer mogelijk waren. Het was, zoals ze wel eens zeggen, kantje boord.
De effecten van die tijden in en uit het ziekenhuis hebben vandaag de dag nog steeds invloed op mij. Ik zag het verdriet van mijn familie en vrienden in hun ogen wanneer zij hoofdschuddend naar mij keken. Die blikken vergeet ik nooit meer. Dat heeft ook deels de gedachte gevormd dat ik alles eraan zou doen om hun niet meer verdrietig te zien. Dat maakte dat ik mezelf en anderen voor de gek begon te houden door te zeggen dat ‘alles’ goed ging. Ik probeerde zo min mogelijk over mijn pijnen en kwalen te praten omdat ik niet wou dat iemand zich zorgen ging maken.
Het resulteerde tot een stille en minder levenslustig persoon. Ik voelde mij onbegrepen en alleen. Was vaak verdrietig en aan het huilen tot ik de schijn van ‘alles’ gaat goed niet meer vol kon houden. Pas toen ik uitsprak dat het helemaal niet goed ging kwam er verandering. Ik voelde een ogenblikkelijke verlichting en besloot professionele hulp in te schakelen. Het praten over mijn ware gevoelens gaat nog steeds niet altijd even makkelijk maar heb wel geleerd dat ik ook belangrijk ben. Ik probeer altijd rekening met alles en iedereen te houden. Mezelf vergeet ik dan. Het is voor mij altijd makkelijker geweest om NIET over mijn gevoelens en gedachte te praten. Dat was ik nou eenmaal gewend. Ik probeer nu zelf die cyclus te verbreken en steeds eerder aan te geven wanneer ik in een dip zit. Al pratend kom ik er vaak achter wat er mij echt dwars zit. Vandaar dat ik iedereen aanraadt te praten. Ik weet het is niet makkelijk. Ik praat nu meer maar deel nog steeds veel niet. Het is een proces dat stukje bij beetje gaat. Ik weet nu wel dat praten op lucht. Een luisterend oor is vaak al genoeg..
Als je niemand heb om mee te praten of liever niet met een bekende praat, zijn er altijd nog hulplijnen waar je terecht kan zoals de luisterlijn. Daar zitten mensen aan de telefoon of als chatter om naar jou te luisteren.
Until the next one..