Je kent het vast wel. Er is een feest en je wil er graag naar toe maar je heb de volgende dag een belangrijke afspraak. De ‘verstandige‘ keus is dan om het feest te skippen. Op het moment kan dat voelen als het grootste offer dat je ooit heb gemaakt. Helemaal als jouw vrienden je nog proberen over te halen om toch te komen omdat ja.. YOLO! Aantrekkelijk, i know maar soms neem je bepaalde offers met het idee later de vruchten ervan te plukken.
In mijn leven heb ik heel wat moeten aanpassen en laten sinds ik ziek ben. Ik hield ervan om lekker uit te gaan met mijn broers, zussen, nichten en neven. Dat is iets dat ik nu zelden doe. Niet omdat ik niet meer wil dansen maar omdat ik het thuis amper redt om tot 21.00 uur wakker en alert te blijven. Laat staan dansen tot in de vroege ochtend..
Werk is ook zoiets. Ondanks dat ik graag werk is het voor mij niet vol te houden om op het moment van 9 tot 17 uur te werken. Ik zeg op het moment omdat ik graag geloof dat het op een dag beter zal gaan. Ik zit dan ook niet stil en zoek baantjes waarin ik minder uur kan werken. Tot nu toe heb ik veel teleurstellingen gehad omdat zelfs 3 uur op een dag werken te zwaar viel.
Het is moeilijk voor mij om niet meer te kunnen doen wat ik voorheen deed. Ik lach veel weg omdat ik geen zin meer heb om te huilen over wat niet gaat. Waarschijnlijk niet de beste keuze als cooping maar werk eraan. Ik probeer positief te denken en oplossingen te zoeken voor wat even niet werkt.
Neem nou trainen. Ik ben niet per se een sporter maar heb altijd al veel bewogen. Of het nou dagelijks wandelen, fietsen of in het weekend dansen was, ik bleef in beweging. Wanneer er dan een bewegingsbeperking ontstaat doordat mijn verslapte spieren niet doen wat er van ze gevraagd wordt.. tja, je kan je waarschijnlijk wel voorstellen hoe frustrerend dat is. Maar zoals ik zei zoek ik naar oplossingen en niet naar de problemen. Wanneer ik wandel neem ik mijn OV chipkaart mee zodat ik elk moment op de bus kan stappen. Fietsen doe ik dan weer niet omdat ik na korte tijd last krijg van spierspasme. Heb dan mijn lichaam niet onder controle wanneer het uit zichzelf bewegingen maakt. Zou wel coole dans moves hebben met die spasme op de dansvloer bedenk ik me net. Maar mijn doel is wel om weer te fietsen met bijvoorbeeld een elektrische fiets. Nu nog even sparen..
Soms merk ik dat ik te hard voor mezelf ben omdat ik vind dat ik meer zou moeten kunnen. Ik ben geen oma van 85 al lijkt het door mijn lichamelijke beperkingen vaak wel zo. Mezelf eraan herinneren dat ik rust moet nemen en net als ieder ander persoon mindere dagen ga hebben is het moeilijkst. Het eenmaal anders zijn en andere behoeftes als de meeste leeftijdsgenoten hebben gaat er niet altijd in. Ik probeer nu alle mensen om mij heen tijdig te informeren over mijn status. Heb ik een goeie dag, dan zeg ik het. Gaat het wat minder, dan zeg ik dit ook. Is toch weer lastig omdat ik dan weer denk dat ik zeur.. Duidelijk leren communiceren en eerlijk zijn, heb ik geleerd door vallen en opstaan. Dit is essentieel in de omgang met anderen. Zo kunnen zij beter begrijpen waarom ik welke offers maak.
Until the next one..