Al enige tijd luister ik naar anderen wanneer zij zeggen dat ik mijn gedachten en gevoelens mag delen. Ik doe er toe en daardoor mijn gevoelens ook. Nu ik dat ook zelf geloof, is het makkelijker om mij te uiten. Dit doe ik vooral door geschreven berichten te delen op social media. Hoe komt het dan dat wanneer ik in een post laat weten wat er in mij omgaat er paniek ontstaat? Ligt het aan mijn boodschap?
Het is een momentopname
“Gaat het goed jan? Je bericht was zo somber dus dacht ik bel maar even om te checken hoe het met je gaat.” Super lief. Ik waardeer het zeker dat er mensen zijn die genoeg om mij geven om te checken of het goed gaat. De paniek die ontstaat begrijp en waardeer ik minder. Ik denk dat het veel zou schelen als er gevraagd werd wat ik met mijn bericht bedoelde als deze vragen opriep. Wat ik jammer vind is dat er vaak meteen wordt uitgegaan van het ergste. Wanneer ik schrijf gaat het veelal over hoe ik mij op dat moment voelde. Het eindproduct (de post) kan dus van alles worden.
De dag van dit bericht was ik verdrietig en voelde me machteloos. Er gingen geen vluchten meer naar de meeste landen door besmettingsgevaar van COVID-19. Juist nu voelde wij als familie dit doordat niemand afscheid kon gaan nemen van een familielid. Niet met het openbaar vervoer reizen bijvoorbeeld. Iets dat ik vaak doe doordat ik te moe ben om zelf te rijden. Maar voor mensen met een zwakke gezondheid wordt reizen met het openbaar vervoer afgeraden. Dingen die zo gewoon waren konden nu niet. Het is goed mogelijk dat je dit verdriet en de machteloosheid terugleest in mijn bericht. Voor mij is schrijven een manier om dingen te verwerken. Teruglezend kan ik dan vaak alles beter op een rijtje zetten.
O.G. huismus
Chronisch ziek zijn zorgt er mede door dat een groot deel van mijn leven binnenshuis plaats vind. Maar als ik heel eerlijk ben kan je mij ook als een echte huismus classificeren. Mijn huis is mijn ultieme chill-/ werkplek. Ik kan, als ik mezelf er niet aan herinner ook nog eens naar buiten te gaan, dagen lang binnen zitten. Dat was op zich geen probleem toen je kon gaan en staan waar je wilde. De laatste weken is zelfs naar de supermarkt gaan een ware survival tocht geworden. Dit maakt het naar buiten gaan onaantrekkelijker voor mij.
Waar ligt het aan?
Op het moment dat je binnen moet blijven, duren dagen veel langer is mijn ervaring. Waar ik mijn ontspanning vond in een stukje wandelen en honderd keer op een dag naar de supermarkt ging, doe ik dat nu veel minder. Omdat ik weet dat niet ik alleen in deze situatie zit, schrijf ik daarover en deel het. Juist omdat we dit samen meemaken dacht ik dat mijn post voor de meeste herkenning op zou roepen. Denk dat mijn verbazing vooral kwam doordat mijn bericht als iets dat ik alleen meemaakte werd gezien. Ligt het aan de manier hoe ik het heb geschreven? Ligt het aan mijn boodschap? Ik ben er nog niet helemaal uit.
Until the next one..
Pingback: Zelfliefde: Wat Is Het En Hoe Werk Ik Eraan? - ItsJanetsWorld