Het bepalen van mijn richting

Kiezen was altijd al een dingetje. Ik vond en vind van alles leuk. Hoe en wanneer besluit je bijvoorbeeld welk beroep je voor tientallen jaren wilt uitoefenen? Het bepalen van mijn richting op school was dan ook geen eenvoudige. Nu beslissen voor later.. nou de twijfels waren aanwezig hoor!

Wat vind ik belangrijk

Sinds het beantwoorden van de ‘wie ben ik’ vraag mij veel moeite koste, ben ik gaan nadenken. Wat is het dat ik belangrijk vind? Waar wil ik naartoe werken? Deze vragen kan ik natuurlijk globaal beantwoorden. Ik wil gelukkig zijn. Ik wil werken naar financieel onafhankelijkheid. Maar wat heb ik aan dit soort antwoorden? Het zijn antwoorden die ieder ander kan geven. Ze zijn niet specifiek op mij afgestemd. Dan kan ik ook geen op maat gemaakte doel stellen.

Wat wil je worden wanneer je groot bent?

Het bepalen van mijn richting leek vroeger zo simpel. Als jong meisje had ik een aantal carriers in mijn toekomstperspectief. Politieagent en dokter waren lang de banen die mij het aantrekkelijkst leken. Ik kende geen dokters of politieagenten. Wel zag ik op tv de blijdschap van hulpbehoevende wanneer zij door een van deze mensen geholpen werden. Ik wist dat ik voor die zelfde blijdschap wou zorgen bij bekenden en onbekenden. Ondanks dat ik toch geen dokter of politieagent meer wou worden, bleef mijn doel het zelfde.

Het bepalen van mijn richting

Ik weet niet veel zeker, maar weet wel waar ik blijdschap uit haal. Kinderen bijvoorbeeld. Sinds ik het mij kan herinneren vind ik het geweldig om omringd te zijn met kinderen. Ze bezitten eigenschappen die puur en bewonderenswaardig zijn. Zoals eerlijkheid. Als zij iets niet leuk vinden of willen, gaan zij dit 9 van de 10 keer melden. Onbevreesdheid is ook zo een. Neem een voorbeeld aan zwemles. Ik ben zelf op latere leeftijd begonnen met zwemles omdat ik geen diploma’s had. Het was vooral angst die mij weerhield letterlijk in het diepe te springen. Als ik kijk naar mijn nichtjes en neefjes, kennen zij die angst niet. De badjuf/ -meester geef ze de opdracht om te springen en ze doen het.

Die eerlijkheid en onbevreesdheid heb ik nodig gehad om stappen te zetten. Het bang zijn om te falen zet ik nu tegenover spijt hebben. Spijt hebben dat ik iets niet heb gedaan. Dit weegt nu zwaarder voor mij als de angst het te doen. Het is een mindset change. Denken aan wat er allemaal goed kan gaan in plaats van de fouten. Fantaseren over de levens die ik positief kan beïnvloeden. En dat allemaal door zelf uit mijn comfortzone te stappen. Nee, het gaat niet vanzelf. Het bepalen van mijn richting is iets dat ik bewust doe. Elke dag, elke week en elke maand herinner ik mezelf eraan. Alleen zo blijf ik gefocust.

Until the next one..

Lees ook:

• The Journey: Wie Ben Ik?
• Competitiviteit: Meer, Sneller En Beter
• Pandemie 2 – Manieren om mentaal gefocust te blijven