De afgelopen weken heb ik niet de kracht kunnen verzamelen om te doen wat ik zo graag doe. Ik heb/ had zoals ze het noemen writersblock. Ik ervoer een blokkade wat er voor zorgde dat ik geen zinnig woord op papier kon zetten als ik probeerde te schrijven. Iets dat nieuw voor mij was omdat schrijven en bedenken van verhaaltjes mij altijd gemakkelijk is afgegaan. Dit maakte mij verdrietig en ook deels nerveus. What if i lost my Mojo? Zou ik ooit nog inspiratie vinden om te kunnen schrijven? Ik schrijf nu al geruime tijd wekelijks deze blogs en voel een soort verplichting of beter gezegd, ik voel mij verantwoordelijk dit te doen. Je kan je dan misschien wel voorstellen dat er een lichtelijke paniek ontstond toen ik merkte dat het niet lukt.
Schrijven is voor mij een vorm van ontspannen. Schrijven is voor mij ontladen van stress. Door te schrijven kan ik mijn wilde gedachte ordenen. Het niet kunnen schrijven had dan ook niet alleen een nadelig effect op mijn geest maar ook op mijn lichaam. Wat ik merkte was dat ik lichtgeraakt was. Alles werd mij al snel te veel. Ik voelde me opgejaagd en sliep niet goed. Ik moest echt heel diep na gaan denken om te begrijpen waar dit vandaan kwam. Diep van binnen wist ik wel wat het was. Ik was te druk en deed meer als ik aan kon. Ik wist dat als ik ‘me-time‘zou nemen en mij even zou afsluiten van de wereld, de creativiteit weer de overhand zou nemen.
Toen ik helemaal kapot was, zowel mentaal als fysiek, kon ik niet anders als me terug trekken. Dit liet mij weer zien wat echt belangrijk was. Dit liet mij zien wat IK nodig heb om gelukkig te zijn en optimaal te kunnen functioneren. Wanneer ik door ga zonder aan mezelf te denken, staat een volgende writersblock om de hoek te wachten. Iets zeggen is een ding maar ernaar handelen is weer wat anders. Het enige dat ik kan doen is mijn best om beter naar mijn eigen behoefte te luisteren en daar naar te handelen.
Until the next one..
💋💋💋