Ik realiseer me ineens dat ik binnenkort dertig jaar oud ben. 30! Ik dacht altijd dat tegen de tijd dat ik twintig was, ik al een hele hoop zou hebben bereikt als volwassen vrouw.
Waar ik dacht te zijn..
Nu zou ik het niet persé een fairytale noemen maar ik had wel een mooi beeld voor mezelf geschetst als het over mijn toekomst ging. Nu tien jaar overtijd, kan ik zeggen dat ik blij ben dat het allemaal niet gelopen is als ik had gedacht. Ik wil bijvoorbeeld graag kinderen maar wat zou er met mijn kind gebeurt zijn de tijd dat ik ziek werd? Ik weet dat mijn familie het kind goed zou opvangen maar doel meer op de mentale status. Het lijkt mij super traumatisch voor een kind om zijn ouder zo ziek te zien dat zij onherkenbaar is geworden voor hem.
Waar ik nu ben..
Mijn perspectief op het leven is dankzij het ziek zijn positief veranderd. Ik ben sneller over dingen heen en kies er steeds vaker voor positief te blijven en te denken. Ik wil mijn tijd zo nuttig mogelijk besteden en van elke seconde genieten. Ik probeer alleen dingen te doen waar ik blij van word. Echt leven is mijn doel. Niet zitten wachten op momenten waarop ik meer tijd, geld of zin heb. Nee het leven is er om nu te leven. Voor mij betekend dat meer tijd en aandacht aan de mensen om mij heen geven. De kleine dingen meer waarderen. Zorgen dat ik voor mijzelf een toxic vrije omgeving creëer met daarin mensen met soort gelijke idealen. Ik probeer mezelf te omringen met oprechte mensen die positieve energie uitstralen. Mensen die mij net zo hard willen zien groeien als dat zij zichzelf willen zien groeien. Mensen die mijn beste kwaliteiten naar voren kunnen brengen. Met die basis kan ik niet falen.
Waar ik naartoe werk..
Waar ik naar streef is een leven vol rust. Een leven waarin ik me niet druk maak om wat een ander doet of zegt omdat ik innerlijke rust heb gevonden. Een leven vol met liefde om te geven en te ontvangen. Een vruchtbaar leven in goede gezondheid en succesvolle bedrijven. Het is eng om stappen te zetten maar toch doe ik het. Misschien omdat ik de dood in de ogen heb gestaard.. misschien omdat ik graag nieuwe ervaringen opdoe. Wanneer ik merk dat ik veel twijfel of de zaken uitstel, weet ik nu dat die gevoelens vanuit angst komen. Dat is het moment dat ik juist stappen moet zetten. Als ik niks doe, zal er niks veranderen.
Until the next one..