Goeie kwaliteiten in een ander zien en wensen dat jij ze ook bezat. Klinkt dat bekend in de oren? Ik zou liegen als ik nee zou zeggen. Was ik maar zoals jij is dan ook iets dat ik vaak stilletjes gedacht heb.
Het stille type
De vroegste herinnering die ik heb waarin iemand mij zei meer te praten en uitbundiger te zijn, stamt uit mijn basisschool periode. Ik was het stille type. Het type dat de kat uit de boom keek. Ik, en de mensen die mij goed kende, wisten dat ik helemaal niet zo stil was. Het duurde voor mij gewoon wat langer om mij op mijn gemak te voelen bij nieuwe mensen of in nieuwe situaties. Vaak voelde ik me gedwongen om meer te doen doordat anderen het maar raar vonden dat ik zo ‘stil’ was. Dit kostte mij zo veel energie en voelde me nep omdat ik een beeld neerzette dat niet (altijd) bij mij paste.
Introvert vs extravert
Pas later hoorde ik over introversie waaraan woorden als naar binnen gekeerd, teruggetrokken en rustig gekoppeld worden. Ik wist direct dat dit betrekking op mij had en voelde me niet meer alleen. Ik dacht altijd dat ik raar was omdat de mensen om mij heen vrijwel allemaal extraverte trekjes hadden. Zij waren super sociaal, naar buiten gericht en maakte makkelijk contact. Ik was jaloers en dacht dit het ideeal was. Het erbij willen horen maakte dat ik op zoek ging naar manieren om van mijn introverte aard een extraverte te maken.
Acceptatie
Na jaren lang te hebben geprobeerd iets te zijn dat ik niet was kwam de realisatie en acceptatie op een voor mij raar moment. Zoals ik al eerder aangaf ging ik veelal met extraverte types om. Zij gaven mij al eerder complimenten over mijn rustige houding en dat ik zo goed nadacht voordat ik wat zei. Het kwam pas echt binnen toen iemand zei dat ze wenste zoals ik te zijn. Eerst begreep ik niet goed wat ze bedoelde maar ze legde het uit. Zij vond zichzelf te aanwezig. Ze had altijd als een van de eerste wat te vertellen of wat te vragen en ze vond dat dit irritant kon zijn voor anderen. Ik moest erom lachen en zei dat wij beide een stuk van de ander zouden willen. Maar haar kracht was dat zij niet bang was om te vragen en haar antwoord kreeg terwijl ik door niet durven te vragen bleef gissen naar antwoorden. Mijn kracht was door het observeren gerichter te werken terwijl zij er direct op af ging.
We bewonderen anderen soms zo doordat zij iets hebben wat wij denken te missen. We vergeten daarin dat op die zelfde manier mensen ons bewonderen om iets dat wij bezitten en zij graag zouden willen hebben.