Liever luisteren? Dat kan!
Ik dacht letterlijk dat iemand een spelfout had gemaakt toen ik FOMO voor het eerst zag staan. Wat is nou weer FOMO? Deze vier letters staan voor Fear Of Missing Out. Dit is de angst om alle sensatie en actie om je heen te missen. Ja, het is een echt ding.. FOMO als chronisch zieke is weer een andere laag..
Unbothered..
Die hele Fear Of Missing Out had ik nooit zo een last van. Ik zou zeggen dat ik de belichaming van unbothered was. I couldn’t care less. Doe jij vooral wat jou gelukkig maakt en dan ga ik mijn eigen weg. Wel hield ik altijd al van gezelligheid. Gedoseerde gezelligheid he want ik ben nog steeds een introvert in hart en nieren.
Het begon bij mij pas echt toen ik ziek werd en het thuis blijven minder een keus was. Ik moest thuis blijven omdat ik dubbelzag, super moe was of amper kon bewegen. De altijd zo relaxte Jan die sociale gelegenheden makkelijk aan haar voorbij liet gaan, was nu aan het stressen.
Weetje wat gek is..? Ik ben in mijn eigen beleving altijd iemand geweest die goed weet wat ze wilt. Maar ineens kon ik geen beslissingen meer maken. Kon ik het aan om nog een uur door te gaan? Moest ik gewoon nee zeggen voordat het me teveel werd allemaal? Toch betrapte ik mezelf erop dat ik me vaker dan niet heb laten meeslepen door anderen. “JA! Kom ook Jan! Gezellig!” en ik met m’n dikke nek er achter aan..
FOMO als chronisch zieke
FOMO is denk ik wel een natuurlijk iets. Helemaal wanneer je jong bent. Zeg een tiener.. Je bent op zoek naar jezelf en waar je bij hoort. Het helpt ook niet dat je brein in volle groei is waardoor je niet altijd de beste beslissingen maakt. Maar je wilt gewoon niks missen! En dat begon iik helemaal te snappen. Nooit begreep ik die mensen die bij ELK feest moesten zijn. En kijk eens wie in die “mensen” aan het veranderen was..? Ja, ik.
Soms zijn er dagen dat ik erg baal dat ik iets moet missen door ziekte. Er zijn mijlpalen, verjaardagen, bijeenkomsten en werkgerelateerde events die ik niet kan bijwonen. Voorheen in de piek van mijn FOMO zou ik alles op alles zetten om toch te gaan met als resultaat een hele week bijkomen van eigenwijsheid. Het is inmiddels als meer dan 10 jaar geleden dat ik de diagnose Myasthenia Gravis heb gekregen. Toch went het niet om niet mee te kunnen doen terwijl je dat wel wilt.
Balans vinden
Nu ik moeder ben heb ik ook even mijn FOMO fase gehad. Mijn leven veranderde in korte tijd drastisch. Het was erg wennen om niet alles te kunnen doen zoals ik het me had voorgesteld door extreme vermoeidheid. Tijdens mijn zwangerschap was ik erg vaak op TikTok en had het moederschap ergens geromantiseerd. Dit viel lelijk tegen toen ik mij realiseerde dat ik misschien 30% van de energie had die de TikTok moeder hadden..
Ik kon niet doen wat zij deden. Elke dag koekjes bakken (maar eerlijk, koekjes bakken met een baby?!..), aan mij 10.000 stappen komen et cetera. In de praktijk bleek alles al snel niet realistisch en moest ik uitvinden wat voor mij werkte. Ik heb geaccepteerd dat FOMO als chronisch zieke altijd een onderdeel van mijn leven blijft. Het is normaal om mee te willen doen met leeftijdgenoten. Nu ik rust heb gevonden, weet ik dat het meedoen niet het belangrijkst is. Voor mij is het überhaupt kunnen doen op mijn eigen manier en eigen tempo wat echt telt.