Vaak ben ik de gene die anderen zegt uit hun comfortzone te stappen. Zelf ben ik niet altijd zo stoer om ook mijn comfortabele bubbel te verlaten maaaaar.. ik werk eraan!
Weetje dat ik er nu pas achter kom dat ik eigenlijk nooit iets alleen onderneem. En dan bedoel ik alleen naar de film, events etc.
Echt helemaal alleen iets doen kwam niet eens bij mij op. Als ik ergens naartoe wil, vraag ik bijna automatisch iemand mee. Gewoon, voor de gezelligheid toch. In het verleden was het dan ook zo dat als we samen zouden gaan en de ander(en) niet meer kon(den), ik dan ook niet ging. Ik zei dan ‘ ow ik ga de volgende keer wel..’. En of die volgende keer kwam? Natuurlijk niet..
In 2018 had ik voor mezelf besloten dat ik meer dingen moest doen die ik eng of spannend vond. Mijn leven was te confortabel. Te voorspelbaar. Ik voelde mij daardoor ongemakkelijk.. alsof ik niet echt leefde. Vandaag was dan de dag dat ik de spanning ging opzoeken. Ik heb een hele grote stap gemaakt letterlijk en figuurlijk. Ik ben uit mijn comfortzone gestapt en ging ALLEEN naar een event.
Het zweet brak me al uren van te voren uit omdat ik het super spannend vond.. Ik zag het event op Facebook en dacht ja, dit vind ik interessant. Het was ook gratis waardoor ik mezelf de vraag stelde: ‘WAT HEB JE TE VERLIEZEN JAN?!’. Antwoord: precies niks! Dus dit keer ga je al is het alleen. Ik zeg dit keer omdat ik een maand daarvoor ook naar een event zou gaan met mijn zus en een vriendin maar ik op het laatste moment terugkrabbelde omdat die andere 2 niet meer konden. Dit keer zei ik no matter what, you’re going Jan!
Denk dat het een dag na aanmelding was dat ik al begon met terugkrabbelen. Hoopte dat het verplaatst of afgelast werd. Sabotage gedrag/ gedachte (heb ik bij het event geleerd by the way😁). Besloot toen mijn gratis ticket om te zetten naar een betaalde ticket. Op deze manier dwong ik mezelf om te gaan want anders was het weggegooid geld hè.
Oké dus de dag was er en ik kwam aan op locatie. Heel inspirerend wat er allemaal gedaan en verteld werd en mijn batterij laadde zich weer op van motivatie. Tot ik na 1 uur spierzwakte begon te ervaren. Ik besloot na het eerste deel naar huis te gaan omdat ik aan alles voelde dat ik moest uitrusten. In eerste instantie vond ik het teleurstellend dat ik na zo een korte tijd al klachten kreeg. Daarna dacht ik aan wat mijn mentor zei:VIER JE SUCCESEN!. Het was een succes doordat ik niet alleen de stap heb gezet om te gaan maar ook veel heb geleerd. Ik ben blij dat ik ben geweest en ga dit zeker vaker doen.
Ik raad iedereen die bang is iets alleen te ondernemen hoe groot of klein, baby stapjes te zetten. Begin klein en bouw het steeds uit.
JIJ KAN DIT!
Check ook nog mijn blogvideo over mijn ervaring.
Until the next one..
💋💋💋