De laatste tijd heb ik het idee dat mensen mijn GANGSTER aan het testen zijn. Ik krijg het gevoel dat heel veel van zelfsprekerd is voor de mensen om mij heen. Zij werken fulltime, ik niet. Zij hebben een gezin, ik niet. Zij gaan 4 a 5 dagen per week als echte fit boys/ girls naar ‘The Gym’, ik niet.
Wat ik heb gemerkt is dat dit voor sommige van deze mensen gelijk staat aan IK HEB EEN DRUK BEZET LEVEN en jij niet. Dat gezegd hebbende, verwachten zij dat ik tijd zat heb om elke keer als zij ook maar boe of ba zeggen, te reageren. Nou nee..
Ken je het wanneer iemand je iets vraagt maar eigenlijk is het helemaal geen vraag. In een gesprek hoor ik dan;’ ja donderdag komt de loodgieter maar ik moet werken dus dan kan jij wel even op hem wachten toch?’. Alleen door de ‘toch’ wordt deze zin een vraag. Haal de toch weg en zie wat voor respectloze en gebiedende wijs opdracht dit is. En ow wee als ik zeg dat ik een afspraak heb of niet kan. Dan komt de vraag die echt het bloed onder mn nagels vandaan haalt: ‘Hoezo? Wat ga je doen dan?’
Mind you, ik ben een vrouw van bijna dertig. Zelfs mijn ouders stellen zulke vragen niet (al te vaak). Op die momenten moet ik me dan ook inhouden en mezelf eraan herinneren dat ik even tot tien moet tellen voordat ik iets zeg waar ik later spijt van krijg. Ik doe mijn best om, ook al voel ik geen respect van de ander, zelf altijd zo respectvol mogelijk te reageren. Een voorbeeld, ik zou in antwoord op de bovengenoemde situatie iets zeggen als: ‘ow dan kan ik niet’. Wanneer die bloed onder m’n nagel vandaag vraag komt zal het antwoord (na tien tellen) iets zijn van: ‘ik heb afspraken staan die ik niet ga verplaatsen’.
Het heeft wat tijd gekost om zo te reageren zonder mij schuldig te voelen maar weet dat ik er uiteindelijk meer aan heb dan alleen maar ja en amen te zeggen. Ik creëer rust en tijd voor mezelf en voor waar ik nu sta in mijn leven, is dat het belangrijkst.
Until the next one..
💋💋💋