Stappen uit mijn comfortzone is iets dat ik vooral de laatste twee jaar doe. Ik wil voelen dat ik leef. De liefde, woede, pijn.. Alles wil ik ervaren. Dit stampt voor een groot deel uit de tijd dat ik net ziek was en vrijwel niks kon. Vanaf het moment dat ik weer kon zien, praten en lopen beloofde ik mezelf het uiterste uit mijn leven te halen. In het nieuwste traject die ik doorloop, The Journey, was de eerste vraag wie ben ik.
The Journey
Een paar weken gelden was ik naar mijn 2020 doelen aan het kijken. Een groot deel had ik al behaald. Ik had zelfs bewezen meer te kunnen in minder tijd. Toch was er iets dat niet helemaal lekker voelde. Ondanks al veel van mijn lijst afgestript te hebben, was ik nog geen ondernemer. Dat is een droom die ik al jaren heb. Maar wat hield mij tegen?
Het was op Instagram waar ik de oproep zag. Wil jij binnen 4 weken jouw online business opzetten en winstgevend maken? Interessant, is het eerste dat ik dacht. Was dit het teken waar ik al die tijd op had gewacht? Ik likte het bericht zodat ik het later nog terug kon lezen. Gelukkig was daar Tessa van The Positive Approach. Zij stuurde mij zodra ze de like op haar post zag een bericht met de vraag of ik geïnteresseerd was in The Journey. Ik twijfelde geen moment en zei direct JA!
Wie ben ik?
Op dag 1 van The Journey ging ik vol enthousiasme de lessen in. Ik herkende veel van de stof en voelde me op mijn plek. De echte shift begon toen ik iets voelde. De hele dag was ik vrolijk en ineens voelde ik een mix van verdriet en vreugde. Het ontstond tijdens de opdracht ‘wat is jou missie?’. Voor iemand die veel en vaak met zelfreflectie bezig is, vond ik het raar dat ik deze vraag niet kon beantwoorden. Niet in woord, niet in geschrift. Terwijl ik nota bene bijna dagelijks schrijf.
De frustratie maakte me verdrietig. Ik weet hoe ik mijn gedachte en gevoelens in woorden moet uitdrukken. Waarom lukte dit nu niet? Ik keek naar de post-its waarop ik mijn rollen, persoonlijke eigenschappen en manieren van ontspannen had genoteerd. Chronisch zieke was de rol die ik als laatst had opgeschreven. Ik twijfelde zelfs of ik ‘m wel zou opschrijven. Dat is immers niet hoe ik bekend wil staan. Maar het is een deel van mij. Het bepaald heel wat in mijn dagelijks leven. De tranen begonnen te vormen en net toen ik ze wou negeren, stond er iemand naast me. Milad, de organisator van The Journey. Hij begon vragen te stellen die ik niet wilde horen maar wel moest beantwoorden. Ik kon niet meer doen alsof. Wat voor zin had het om me groot te houden? Geen emotie te tonen terwijl deze zo duidelijk aanwezig waren.
Mijn missie
Ik heb gehuild. Nee, niet die ugly cry maar wel gehuild in een ruimte vol onbekende. Dit was nieuw voor mij maar ik voelde me veilig. Door de vragen die Milad stelde realiseerde ik me dat ik de afgelopen jaren een rol op me heb genomen. De rol van survivor. De ‘ik ben chronisch ziek maar doe toch alles’ rol. Er is een deel van ziek zijn dat ik nog niet heb geaccepteerd. Ik wil meedoen en me ‘normaal’ voelen. Om hier bewust van te worden is en was op dat moment een emotionele gewaarwording.
Waar ik nu mee bezig ben is het onderzoeken hoe ik mezelf volledig kan accepteren. Ik weet nog niet precies hoe dit allemaal zal gaan lopen. Wel ben ik me nu bewust van dit stukje. Dit alles kwam in mijn los tijdens het vormen van mijn missie. Al heb ik deze nog niet helemaal gevormd, er is een rode lijn. Ik hou van les geven. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik les geef. Mijn missie gaat dan ook draaien om het les geven. The Journey: Wie ben ik vraag is daar mee nog niet volledig beantwoord maar dat vind ik prima voor nu.
Until the next one..
Pingback: Het bepalen van mijn richting - ItsJanetsWorld
Pingback: Endometriose: Hoe gaat het nu 6 maanden later? - ItsJanetsWorld
Pingback: 2021: Het jaar van financiële vrijheid - ItsJanetsWorld